Lao

29 สิงหาคม 2007 ลาว กับ อีสาน แตกต่างกันแน่นอนในปัจจุบัน ใช่เพียงด้วยเพราะแม่โขงขวางกั้นหนึ่ง และระบบแนวความคิดในการปกครองประเทศอีกหนึ่งแต่ที่ต่างกันอย่างน่าเสียดายคือ วัฒนธรรมของลาวที่ยังคงรักษาไว้อย่างยั่งยืน เช่น การนุ่งซิ่นของสาวลาว การห้ามแม่หญิงทุกคนบนโลกนุ่งกางเกงเข้าวัด

และที่น่าสนใจ คือ การใช้ชีวิตที่มิได้สอนให้ลุ่มหลงต่อการใช้จ่ายเงินตราอย่างฟุ่มเฟือย แต่กลับใช้ชีวิตที่สมดุลย์ต่อทรัพยากรที่มีอยู่ ไม่ต้องดิ้นรนหาเหตุไปแข่งขันกับชาติอื่นๆอย่างไม่ลืมหูลืมตาด้วยเพราะติดกับคำว่า ทุนนิยม หรือ โลกาพิบัติ วิถีชีวิตชาวลาวเรียบง่ายสวยงาม สงบ อบอุ่น ภาคภูมิใจในความเป็นลาวยิ่งอื่น
ได้เข้าเยี่ยมชมวิทยาลัยเทคนิคสวันนะเขต บรรยากาศคล้ายกับได้ย้อนอดีตกลับไปเมื่อตอนเรียน ปวช.ปี 1 ก็ราวๆยี่สิบกว่าปีก่อนโน้นเทียว เครื่องจักรที่ใช้เรียนและสอนส่วนใหญ่เป็นของรัสเซียและจีน โบราณ บึกบึน และเบสิคล้วนๆ อย่าพึงเอ่ยถึงคอมพิวเตอร์สำหรับที่นี่มันเป็นโลกอนาล็อคล้วนๆ เหมือนได้ก้าวสู่ประตูมิติของโดเรมอนย้อนยุคกลับไปหาอดีต ตอนกลางวันไปกินที่ร้านล้าวลาวเด้ออยู่ริมน้ำโขงเยื้องๆสะพานมิตรภาพมองเห็นชายแดนฝั่งไทยของเมืองมุกดาหารชัดเจน ลองถามพนักงานสาวลาวที่ร้านว่าขอจ่ายค่าอาหารเป็นบัตรเครดิตได้มั้ยเธอตอบด้วยสำเนียงลาวน่ารักว่า "บ่มีหว่างรูดดอกอ้าย" แปลว่า ที่นี่ไม่มีเครื่องรูดบัตรนะค่ะ เลยขอผ้าเช็ดปากที่ทำจากผ้าขาวม้าลายสวยเป็นที่ระลึก ขากลับเข้าเมืองไทยแวะซื้อของที่ตลาดอินโดจีนริมแม่น้ำโขง ได้เสื้อยืดสีเทาสกรีนธงชาติไทย-ลาว-เขมร จะเอาไว้ใส่ตอนไปเที่ยวเขาพระวิหารในวันพรุ่งนี้